Van Erfoud naar de woestijn en de Todrakloof.

12 april 2018 - Erfoud, Marokko

Wat opvalt is dat al in Fes en verder richting het Oosten er meer gesluierden vrouwen rondlopen. Nu is dat ergens wel te verklaren. Richting de woestijn krijg je overal te maken met dwarrelend zand. Windhoosjes of een daadwerkelijke zandstorm. Dus ben je daarvoor beschermd met een sluier. Ook mannen zie je soms met het gezicht half bedekt. Geen zandhappen meer. De huizen richting de woestijn zijn ook minder kleurrijk. Ze vallen weg in de omgeving, waarschijnlijm omdat ze van materialen uit de omgeving worden gebouwd. Het hotel waar wij gisteren waren in Merzouga lag aan de rand van de woestijn. Wij hadden daar geen kamer (onze chauffeur wel) maar het vertrekpunt voor de woestijntocht. Aangezien Karien zich niet lekker voelde is zij een tijdje op bed gaan liggen in de kamer van Aziz. Tegen de tijd dat wij zouden vertrekken ging het weer mus en moest zij halsovetkop het toilet in duiken. Soms kan dat opluchten en dat was nu ook het geval. 

Op drommedarissen gezeten begonnen wij aan onze tocht. Het is een hoop gewiebel op zo'n dier en je moet je soms goed vastpakken aan de steun die aan het zadel vast zit. Ze worden hier camels genoemd maar hebben toch maar 1 bult. Wij waren de enige vanuit ons hotel samen met onze met cameldriver die de gehele tocht voorop liep. Zeven dagen per week doe hij dit.

Onderweg in de woestijn werd Karien weer niet goed en moesten we stoppen. Net op tijd want er werd weer een maaltijd geloosd. Ipv verder de tocht oo die wiebelbeesten te vervolgen, zijn wij er nasst gaan lopen. Ook ik had ladt can mijn buik en dat gewiebel deed daasr geen goed aan. Wij waren de eerste toeristen die dat deden. Ach ja, we volgen niet altijd de gebaande paden en nu zeker niet. Het is best zwaar lopen door het zand en onze driver liep alsof hij een wandeling door een park maakte. Helaas moedt ook ik plotseling een km aaltijd laten gaan en na een korte opluchting kwam toch weer het verval en zijn we weer op de camels geklommen. Aangekomen in het kamp wilden wij maar 1 ding. Weten waar ons bed was. Al snel lagen wij in onze tent op matrassen op de grond. Dekens en een laken waren ook aanwezig. Na nog een enkel toiletbezoek (ja die waren ook aanwezig, gelukkig) hebben wij alleen maar gelegen, geslapen, wakker gelegen vanwege het trommelgeweld en het luide praten en lachen van andere aanwezigen. Er werd ook nog een ook keer aan de tent geroepen: Holland do you want to eat? Maar eten was wel het laatste wa as r wij behoefte aan hadden. Dus de zonsondergang en zonsopkomst hebben wij gemist. Toen wij uit de tent kwamen was de zon wasal aardig op en moesten wij weer op de wiebelbeesten terug naar het hotel. Weer een ervaring rijker in ieder geval. In het hotel hebben wij maar een schaars ontbijten genomen en het duurde nog een tijd voor wij weer waren opgeknapt. Tijdens de rit hebben wij zo af en toe onze ogen ook nog maar eens dicht gedaan. Onderweg was er weer een controle (die is echt regelmatig en op sommige wegen achter elkaar) en meestal mogen wij doorrijden maar nu moesten wij aan de kant. De papieren van Aziz werden gecontroleerd en hij moest zelf het reisschema laten zien en uit de auto mee naar de politie auto. Alles werd grondig bestudeerd en uiteindelijk mocht hij weer gaan. Ze zijn hier heel streng zoals ik eerder al schreef maar het is ook een stukje machtsvertoon wat ons tegen de borst stuit. Onderweg zijn wij gestopt voor een lunch en hebben Karien en ik samen een menu genomen, salade (tomaat, ui en paprika) en gegrilde kip. Daar lagen ook patatjes bij. De salade is aardig opgegaan, de kip ook geholpen door een kat die daar liep. Van de patatjes hebben wij wel wat van geproefd maar verder laten liggen. Als dessert kregen wij een sinaasappel en banaan. De reis ging weer verder en voordat wij het wisten waren wij bij het hotel. Toch niet hier hè? Jawel, hier. In een dorp waar verder niks is (bedoel dus geen winkeltjes). Binnengekomen was het heel druk met mensen wel of geen personeel. Een wirwar aan trappen en eet ruimtes waar je in eerste instantie kunt verdwalen. Wel is er beneden een zwembad. (heel wat trappen af) en ook een dakterras (heel veel trappen op). Ondertussen weten wij nu de weg hier. Het hotel waar wij in eerste instantie zouden verblijven was volgeboekt. Er is ons toen een keuze voorgelegd uit twee andere hotels. Deze ( waar het je goed kunt eten) of een met een mooi uitzicht. Dus was voor ons de keuze snel gemaakt. Wij zijn hier op basis van halfpension. En inderdaad was het eten gisterenavond lekker. Wij nemen nog geen grote porties maar dat komt wel weer. Helaas blijken de bedden niet prettig te zijn. Alsof je op een plank slaapt. Keihard! Het matrasje in de tent lag lekkerder.

Het grappige is dat mijn naam 'Selma' ook in het Arabisch voorkomt. Dat krijg ik steeds te horen. 

Nog even een aanvulling op onze lange rit van de week. Er zijn zoveel indrukken dat je sommige vergeet op te schrijven. Eigenlijk zou je op de dag een boekje mieten bijhouden met de hoogte- en dieptepunten.

Tijdens onze lange rit door het Atlasgebergte (waar het koud is, geen water voorhanden) stopte Aziz plotseling bij een inham. Al snel stond er een familie bij de auto. Heel armoedig. Aziz begon brood te delen, melk en fruit. Dat had hij speciaal gekocht in Fes. Een meisje in de groep begon te wijzen naar iets en het bleek een rose "my little Kitty" deken te zijn. Kind was helemaal blij. Ook die had hij niet voor zichzelf gekocht. Karien en ik gingen oom kijken wat wij aan etenswaren bij ons hadden en hebben dat en wat geld gegeven. Het geeft aan wat voor lieve man onze chauffeur is. Hij rijdt deze route uiteraard vaker en kent deze familie daarvan. Het zijn Roma's. Waarschijnlijk leven zij daar in dat gebied.

Foto’s

2 Reacties

  1. Vera:
    12 april 2018
    Wat een gave reis. Jammer dat jullie last van jullie buik kregen.
    Ik lees jullie verhalen met veel plezier.
    Geniet maar lekker van jullie mooie reis. Vera
  2. J en p:
    12 april 2018
    Heftig zeg allemaal. Wel een belevenis! Geen standaard reisje meiden!