Todra omgeving.

Vandaag na het ontbijt liepen wij door de receptie dat het middelpunt is hier jn het hotel. Tot onze verbazing zat Aziz daar. Hij vond het zijn plicht om ons ook vandaag ten dienste te zijn. Dat kwam mooi uit endat wij onze lange broeken en wandelschoenen hadden aangetrokken (het was nog fris) konden wij vertrekken naar Tamtattouchte, een arm bergdorp hier in het Todragebergte.  Ons hotel ligt in een dorp aan het begin van de kloof. Dus hebben wij eerst nog een stukje door de kloof gelopen alwaar er natuurlijk de nodige kraampjes zijn met kleden en sieraden. Een mooie route dus door de kloof naar Tamtattouchte alwaar wij koffie hebben gedronken. Daarna wwer dezelfde route terug naar Tenehir. Een grotere plaats hier in de buurt met een grote bazar. Aziz wilde ons met een gids mee sturen, maar eigewijs als wij zijn wilden wij alleen de bazar in. Het shopt toch niet zo lekker met een man erbij. En we zijn ondertussen al vaker in een medina of bazar geweest. Maar niet echt iets leuks kunnen kopen. Wel een mooi tapijtje gekocht in een weverij. Puur handwerk, label zit eraan. Nee hoor. Wel handwerk en mooie zachte kleuren. Krijgt een mooi plekje thuis. 

Wij werden nl op straat aangesproken door iemand die ons de weg terug wees nasr de bazar. Vrouwen die zilveren sieraden zouden maken. Zo wantrouwig als we zijn hielden wij de boot af en gingen weer richting bazar. Even later stond hij weer achter ons en nam ons op sleeptouw. Hij vertelde dat hij geen gids was en geen geld wilde maar ons laten zien waar er sieraden werden gemaakt en tapijten. Hij had een Zwitserse vriendin en familie in Europa. Hij sprak Arabisch, Engels, Duits, Spaans en Frans. Was half jood en moslim. In die wijk woonden men vreedzaam samen. Dat had ik ook al eerder gehoord dat er veel joden wonen in Marokko. En dat het vreedzaam is. Zoals men ook behoirt samen te leven.

Hij liep met ons mee met het tapijtje in hand tot bijna bij de auto. Wilde geen geld aannemen. Schudde onze handen en bedankte ons dat wij een tapijtje bij de nomaden hadden gekocht en dat het maar veel geluk mocht brengen. Dat was een mooi gebaar.

Zoals ik al eerder schreef, de mensen hier zijn heel voorkomend en wij musschien soms te cynisch.